Aleksandar D. Đurić kao student, prijavljuje se dobrovoljno u vojsku i učestvuje u balkanskim ratovima 1912-1913, a zatim, i u Prvom svetskom ratu 1914-1918. Teško je ranjen 1914. na Mačkovom kamenu, na Drini. Tek oporavljen od rana, ponovo je u vojnim redovima, prelazi sa vojskom Albaniju i stiže na grčko ostrvo Krf. U to vreme na Krfu se vrši odabir naših oficira za upućivanje u Rusiju, da prihvataju dobrovoljce, koji su iz austrougarske vojske prelazili na srpsku stranu. Od avgusta 1916. do februara 1918. boravi u Rusiji kao komandir srpske dobrovoljačke čete. Posle Oktobarske revolucije, kao komandir čete u Prvoj jugoslovenskoj diviziji, putuje sa vojskom na istok, jer je takva opcija jedino bila moguća, vozom, preko Sibira do Mandžurije, zatim  brodom oko  Indije i Cejlona,  preko Sueca i Sredozemnog mora do Grčke, gde učestvuje u proboju Solunskog fronta 1918. godine sa svojom divizijom.